یک ایرانی این کارها را نمی‌کند
امیر وفایی نوشت: اعصاب ملت این روزها بدجوری داغان است. آلودگی هوا، پارازیت، تورم، کاهش نرخ رشد جمعیت یا هر دلیل دیگری که داشته باشد، روی این نکته همه متفق‌القول هستند که اعصاب‌ها خراب است و هر جرقه ای قابلیت تبدیل شدن به کوهی از آتش را دارد.
جالب این است که همه ما خیلی زود از رفتار بد خود شرمنده می‌شویم، اما در لحظه نمی‌توانیم بر عصبانیت‌مان غلبه کنیم. مثلا یک مقام مسئول قضایی اعلام کرده در جریان تیراندازی معروف اتوبان بابایی وقتی طرفین دعوا از ماشین‌های خود پیاده شده‌اند، راکب ۲۰۶، مداح معروف را شناخته و به او گفته ما نوارهای شما را در خانه‌مان داریم. خلاصه با هم روبوسی کرده اند و ماجرا ختم به خیر شده. گویا دوربین‌های اتوبان هم فیلم دیالوگ رد و بدل شده بین آنها را پس از پیاده شدن از خودروها ضبط کرده‌اند.
- میری پی کارت یا بازم شلیک کنم؟
- اِوا آقا شمایید؟! من خیلی دوسِتون دارم. نوارهاتون رو گوش می‌دم همیشه.
- جدی می‌گی؟ ببخشید تو رو خدا من شلیک کردما. بی‌ادبی نباشه.
- اختیار دارید آقا. صاحاب شلیک باشید.
- خواهش می‌کنم شلیک از ماست. بفرما منزل در خدمت باشیم.
یا مثلا همین آقای کوچک زاده که اخیرا در یک مصاحبه تلفنی ۳۰ ثانیه ای سه بار به خبرنگار قانون گفته: «مرده‌شور خودتون و روزنامه‌تون و دروغگویی‌هاتون رو ببره.» ایشان در حالت عادی اتفاقا خیلی هم انسان شوخ طبع و بذله گویی است و از همه می‌خواهد اگر می‌توانند سه بار پشت سر هم بگویند “چه ژست زشتی”.
با این حال گویا آلودگی هوا روی اعصاب وی کمی‌بیشتر از دیگران تاثیر گذاشته. وگرنه دلیلی ندارد یک انسان فرهیخته وقتی در خانه‌ای را می‌زند در پاسخ به کسی که می‌پرسد: «کیه؟» بگوید: «باز کن مرتیکه مفنگی بی‌خانواده. آشغال کله نفله وامونده… باز کن.»
بیانیه‌های سرخابی‌ها درآستانه دربی پایتخت را هم باید به این بی‌اعصابی‌ها اضافه کرد. خود ما اخیرا رفته بودیم بقالی خرید کنیم. فروشنده داشت در بین پول خردهایش دنبال ۱۰۰ تومانی می‌گشت تا بقیه پولمان را بدهد. ما هم به رسم ادب چند ثانیه یک بار می‌گفتیم: «آقا اگه نیست باشه.» ناگهان هرچه پول خرد در مشتش بود را پاشید به صورتمان و فریاد زد: «دو دقیقه ببند بذار حواسم جمع باشه دیگه.» البته خیلی زود پی به اشتباهش برد و عذرخواهی کرد.
در این دشت بی‌فرهنگی و بی‌اعصابی، چه زجری می‌کشند آدم‌هایی مثل استاد جمشید مشایخی. ایشان بعد از ماجرای حمله ایرانی‌ها به پیج لیونل مسی گفته بود «ایرانی هرگز به کسی توهین نمی‌کند.» میخواست برای بوسیدن کتف مسی تا اسپانیا برود. کاش استاد قبل از عزیمت به اروپا مجموعه بایدها و نبایدهای اخلاقی یک ایرانی را منتشر کند تا مردم از این همه بلاتکلیفی خلاص شوند. عجالتا قبل از کتف‌های خارجی، کتف‌های آسیب‌دیده داخلی زیادی ماچ‌لازم به نظر می‌رسند. در ادامه به بخشی از مرامنامه اخلاقی “یک ایرانی” پرداخته می‌شود.
- یک ایرانی همیشه به جای “آره” می‌گوید “بله”. اگرهم حواسش نبود یا هوا آلوده بود و گفت “آره”، طرف مقابل هرگز جواب نمی‌دهد “آجر پاره”.
- یک ایرانی وقتی دستش را از بینی‌اش بیرون می‌آورد، یک‌راست یه سمت زیر فرش نمی‌برد. خصوصا وقتی در خانه ایرانی دیگری مهمان باشد.
- یک ایرانی به خاطر یک متر و نیم جای پارک، به ساحت خانواده یک ایرانی دیگر توهین نمی‌کند.
- یک ایرانی هرگز برای بزرگتری که ۲۰ دقیقه یک نفس او را نصیحت کرده شیشکی نمی‌بندد.
- و بالاخره مهم‌تر از همه اینکه یک ایرانی ساعت ۶ صبح روز جمعه محتویات حلق و سینه اش را در
خیابان از اعماق وجودش بالا نمی‌کشد و چنان پرتاب نمی‌کند که حتی ساکن طبقه آخر یک برج۱۲۰ واحدی هم از خواب بپرد.
